“Lelijke Japanse schreeuwventjes”, zo omschreef papa ooit de creaties van Akira Toriyama. Ik was tien jaar en had hem net een aflevering van Dragon Ball Z laten zien. En, zoals het eigenlijk hoort bij een 10-jarige, was die ouderlijke afkeer meer dan genoeg om van mij een levenslange fan van de franchise te maken. Het voelde ontzettend stout aan om naar deze animatiereeks vol spectaculaire gevechten, interessante aliens en ellenlange verhaallijnen te kijken. Laat staan er nog van te genieten ook.
Nu ben ik echter (soort van) volwassen en zie ik dat Dragon Ball alles behalve perfect is. De animatie van de oorspronkelijke anime (het Japanse woord voor animatie) is goedkoop, de gevechten zouden gemakkelijk half zo kort zijn als ze het geschreeuw weg lieten, de verhaallijnen zijn repetitief, etc. Maar desondanks deze gebreken blijf ik maandelijks de nieuwe Dragon Ball verhalen lezen of bekijken. Ik wil simpelweg op de hoogte blijven van wat er in deze fantastische wereld gebeurt en hoe de personages evolueren.
U vraagt zich nu misschien af van waar deze levenslange fascinatie komt. Een deel van het antwoord zal ongetwijfeld simpele nostalgie zijn. Daar twijfel ik niet aan. Maar er zijn zoveel andere franchises waar ik als kind ook fan van was maar die me nu niet meer raken. Denk hierbij bijvoorbeeld aan Power Rangers, Yu-Gi-Oh en Beyblade. Alle drie deze franchises bestaan nu in meerdere of mindere mate nog. Ze spreken mij gewoon niet meer aan op dezelfde manier als Dragon Ball dat nu al ongeveer 17 jaar doet.
Goed, nostalgie is dus niet de enige reden voor mijn fascinatie met Akira Toriyama zijn manga’s (Japanse stripboeken die je van rechts naar links leest). Nee, beste lezer, volgens mij komt het neer op het ene element dat deze legendarische mangaka (ofte, het creatieve brein achter een manga) consistent op de voorgrond heeft gehouden: Het thema van uzelf, ondanks alle tegenslagen, steeds te verbeteren. Dat simpele maar inspirerende idee vormt de rode draad van ongeveer alles wat er in de wereld van Dragon Ball gebeurt. Er is altijd wel een nieuwe tegenstander die sterker is dan de vorige. Maar de hoofdpersonages geven nooit op, zelfs als de overwinning onmogelijk lijkt. Het enige wat je dan kan doen is trainen en jezelf verbeteren tot je wel wint.
Het is daarom dan ook dat ik Akira Toriyama als een held zie. Met zijn personages heeft hij namelijk miljoenen kinderen (en volwassenen) geïnspireerd om zichzelf steeds te verbeteren en geen limieten te accepteren. Voor mij tonen Goku en vrienden, a.k.a. de lelijke Japanse schreeuwventjes, niet alleen de kracht van in jezelf geloven maar ook de moeite die het kost om aan jezelf te werken. En op het einde van de strijd zal de voldoening groot zijn. Het maakt daarbij niet uit of je nu het universum van een intergalactische dictator hebt gered of dat je simpelweg op tijd uit bed bent gekomen.
Deze blog maakt deel uit van onze actie ‘Heldenmomenten’. Lees de rest hier.
Foto gemaakt door Pixabay en gevonden op Pexels.com
