Al maandenlang kom ik nog maar één keer per week in de supermarkt. Hoe minder contacten, hoe minder risico toch? Nadeel is wel dat je steevast eindigt met een berg boodschappen op wieltjes… Toen ook in Nederland mondkapjes als “dringend advies” gingen gelden, kwam er een nieuwe dimensie bij het winkelbezoek.
Met een lange boodschappenlijst en mijn kind strak tegen me aan in de draagzak beginnen we aan de missie van de week. Het doet pijn om hem in zo’n rare situatie op te zien groeien. Ik hoop dat tegen de tijd dat hij zich bewust wordt van mondkapjes, mensen die met een grote boog om elkaar heen lopen en corona-agressiviteit, de pandemie slechts een herinnering is. Voorlopig vindt hij het vooral erg grappig en probeert hij dat gekke mondkapje telkens van mijn gezicht te trekken. Tijdens het winkelen doe ik mijn best de negatieve gedachten van me af te schudden. Af en toe eens vriendelijk te glimlachen naar iemand… Ow ja, wacht…
Halverwege de boodschappenlijst merk ik dat mijn veter los is. Die krijg ik niet meer vast, niet met een draagzak op mijn borst. Voorzichtig verder dan maar. Ik reken af en loop achter de wachtrij bij de servicebalie langs. Een oudere vrouw volgt ons met lachende ogen: zo’n babbelend kindje doet veel mensen goed in deze rare tijden. Opeens roept ze: “Mevrouw, uw veter is los!” Ik zeg dat ik me er bewust van ben, maar er niet bij kan. Vraagt ze me: “Zal ik het voor u doen?” Ze kon het niet zien, maar ze bracht een grote glimlach op mijn gezicht: ook in deze tijden zijn er nog genoeg mensen die klaarstaan met kleine, vriendelijke gebaren.
Deze blog maakt deel uit van onze actie ‘De Toffe Afstand‘.
