Beste lezer, terwijl ik deze tekst schrijf gaan er een hele hoop (voornamelijk positieve) emoties door mij heen. Het zijn namelijk mijn laatste dagen in Dublin. Na ongeveer 9 maanden in de Ierse hoofdstad te wonen keer ik terug naar België. Het was eigenlijk mijn bedoeling om hier minstens een jaar te blijven. 2020 bleek daar echter om de gekende redenen niet het geschikte jaar voor. Maar ondanks de vele onverwachte uitdagingen ben ik toch blij dat Dublin nu een deel is van mijn levensverhaal.
Mijn bijna dagelijkse wandelingen langs Royal Canal behoren toch wel tot mijn beste herinneringen van de Ierse hoofdstad. Niet alleen kon ik hier zwanen fotograferen, ik kwam er ook veel opvallende figuren tegen met wie ik meer dan eens een gezellige babbel sloeg. Zo was er bijvoorbeeld een memorabel gesprek met een Ier die zijn hondje uitliet. Dit gesprek was, in tegenstelling tot mijn gesprekspartner, niet bepaald lang of diepgaand. Een fysisch opvallend persoon, zo zou ik hem omschrijven. Andere wandelaars leken, op basis van de veel te brede bogen die ze rond hem namen, hem alvast zeer intimiderend te vinden. De tennisbal die hij regelmatig gooide en waar steevast een enthousiaste puppy achteraan liep, hielp natuurlijk ook niet.
Nu heb ik een ontzettend grote voorliefde voor (jonge en/of enthousiaste) honden. Daarom vroeg ik aan deze indrukwekkende Ier hoe oud zijn hondje was. De gigantische spraakwaterval die daarop volgde, verraste me toch wel… Maar deze man was duidelijk blij dat iemand hem aansprak over zijn nieuwe huisdier. Het hondje bleek namelijk een recent aangekochte puppy van 10 maanden te zijn. Met elke vraag die ik stelde, verbreedde de glimlach van mijn gesprekspartner een beetje. De puppy had hem in deze tijden van sociaal isolement opnieuw een reden gegeven om naar buiten te komen, en het leek wel alsof ons gesprek voor deze man bevestigde dat zijn beslissing om een hond in huis te halen de juiste was.
Toen de tennisbal iets te dichtbij een paar wilde zwanen rolde moest ons gesprek vroegtijdig worden stopgezet. Het hondje daagde namelijk ongewild de majestueuze vogels uit. Mijn gesprekspartner moest ingrijpen en de zwanen waggelden al gauw weg. Daarna ging de puppy op zijn kont zitten en kwam pas recht toen zijn baasje mee op zoek ging naar de weggerolde bal. Het was me plots niet duidelijk wie er nu eigenlijk met wie aan het wandelen was. Ik moest echter ergens zijn en zei dus vaarwel. Toen ik nog snel even achterom keek zag ik de man met een grote glimlach verder wandelen. Het geluk straalde van hem af … en mijn eigen innerlijke gevoel evenaarde het.
Deze blog maakt deel uit van onze actie ‘De Toffe Afstand‘.
Foto gemaakt door Josh Hild en gevonden op Pexels.com
