Soms heb je onmiddellijk spijt van een beslissing. Dat was bij mij het geval toen ik in 2018 besloot om op de laatste trein van Mechelen naar Gent het boek ‘Hex’ van Thomas Olde Heuvelt te lezen. Niet omdat het een slecht boek is. In tegendeel zelfs, het is een geweldig boek. Maar het is ook een horrorverhaal. Een horrorverhaal met een positief citaat van de legendarische Stephen King op de cover. Ja, dan weet je wel hoe laat het is.
In mijn geval was het veel te laat. Het was bijna middernacht en ik moest van het station Gent-Sint-Pieters door het Citadelpark naar mijn kot wandelen Sowieso hangen er al veel slechte, en eerlijk gezegd ook homofobe, geruchten rond dit park in het donker. En ik had net een spannend stuk uit ‘Hex’ gelezen. Dus ja, ik was toch wat gespannen. Bang van het donker ben ik niet. Maar daarom is het nog niet leuk om in die extra donkere ruimtes tussen twee lantaarnpalen te lopen.
In elk geval, met luide thrash metal van Slayer in mijn oren en mijn basgitaar op mijn rug voelde ik me stoer genoeg om door het park te wandelen. De muziek verdoofde dat innerlijke stemmetje dat rechtstreekse met je fight or flight instinct is verbonden. De basgitaar deed me dan weer groter en imposanter lijken dan die schimmen van de nacht.
Tik. Ik stond stil. Wat was dat? Wie tikte er mij op mijn schouder? Was ik niet groter en stoerder dan alles en iedereen? Ik draaide mij om. Niemand te zien. Niet dichtbij en niet ver weg. Ik draai mij terug met de ijdele (wan)hoop dat er iemand voor mij zou staan. Weer niemand. Mijn hart slaat op hetzelfde tempo als Dave Lombardo, de drummer van Slayer, die net aan een solo in mijn oortjes was begonnen. Voorzichtig leg ik mijn hand op mijn schouder. Onmiddellijk schiet ik in de lach. Volgens mij was ik nog nooit zo blij met … vogelstront op mijn nieuwe jas.
Dus laat dit een les zijn. Lees ‘Hex’! Maar doe dat niet als je ‘s nachts nog door een slecht verlicht park moet.
P.s. Foto gemaakt door cottonbro.
