Er is een Groen Monster dat Duurzaam Reizen heet. Het houdt ervan wanneer je in eigen land op reis gaat… te voet natuurlijk. Met een tent en een schop om je eigen mestput te graven. Een compostzak mag niet ontbreken in je al-15-jaar-oud-maar-nog-goed-genoeg rugzak, want de inhoud van die mestput kan je natuurlijk niet op je bestemming laten. Die deponeer je thuis netjes in de compostbak … Gaan jouw reiswensen, net als de mijne, vele grenzen over? Hoe overwin je dan dit Groene Monster?
Eerlijk is eerlijk: ik ben zelf geen duurzame reiziger. Mijn persoonlijke bijdrage aan de uitstoot van broeikasgassen is hoog! Vliegtuigen brachten me naar Nieuw-Zeeland, Australië en de Verenigde Staten. Ter verdediging: ik ben daar respectievelijk een half jaar, een jaar en een maand gebleven. Ik heb er rondgereisd, vrienden gemaakt en een bijdrage geleverd door te werken en de plaatselijke economie te spekken. Maar weet je wanneer ik mijn eigen gedrag niet meer door de beugel vond kunnen? Toen ik voor werk 3 keer in 3 weken op en neer vloog naar Berlijn! Waar slaat dat op? Het Groene Monster schudde me toen flink door elkaar.
Samen met andere zakelijke reizigers en citytrippers, allemaal bleek van vermoeidheid, stond ik in een uurtje in die prachtstad in Duitsland. 10 uur later trof ik de mannen en vrouwen in mantelpak opnieuw op de weg terug. WTF? Waarom? “Het kon niet anders!” probeerde ik nog om het monster af te weren. Maar dat is onzin. De fotograaf had zijn planning best kunnen aanpassen, ik had een week daar kunnen blijven en dus ook met de trein kunnen reizen.
Dus ja, dit Groene Monster heeft een punt. Maar nee, ik ga me niet verontschuldigen dat ik de wereld wil zien. Mijn neef Wieland is net zo’n globetrotter als ik, dus ik vroeg hem hoe hij hiermee omgaat. Hij reikte me een citaat aan dat precies het gevoel omschrijft wanneer ik dankzij internet cookies weer geconfronteerd wordt met een bestemming die ik wil bezoeken, of wanneer ik mezelf erop betrap dat ik alweer een uur ronddwaal op Google Maps:
“The study of maps and the perusal of travel books aroused in me a secret fascination that was at times almost irresistible.”
Alain De Botton, De Kunst van het Reizen
Wieland omschrijft reizen als een basisbehoefte: “De lockdown leerde ons dat thuis zitten goed is voor het milieu maar slecht voor je mentale welzijn.” Hoe gaat hij met dat dubbele gevoel om?
- Doseren. Koop je eigen CO2-rechten af en blijf eens een jaar binnen de fiets, trein of stapcirkel.
- Compenseren. Maak een plasticafvalopruimwandeling. Of maak er 10 per jaar.
- Wees een flexitariër in je reisgedrag. Waar je vroeger elk jaar twee vervuilende citytrips maakte, maak je er nu één om de twee jaar (zie ook de punten ‘doseren’ en ‘compenseren’.)
Zelf wil ik nog een lans breken voor een laatste tip: neem … de … tijd … Spaar je geld en je vakantiedagen en ga er tussenuit voor een maand, 3 maanden, wie durft meer? Je zal zien, de mentale beloning is enorm, of je nu ver weg gaat of dichtbij blijft. Dit Groene Monster heeft het beste met je voor. Dat blijkt telkens weer als je gaat stappen. Fietsen. Treinreizen. Kajakken. Logeren bij locals.
