Op de dijk waar ik woon, “onder de rook van Rotterdam”, zoals ze dat zo mooi in Nederland zeggen, is het donker. Een stadsmens kan zich daar weinig bij voorstellen, bij dat donker. Hier hebben alle bewoners een fluorescerend vestje en een zaklamp klaarliggen voor wanneer ze zich buiten moeten wagen tijdens winteravonden. Hier krijg je een stijve nek van het sterren kijken, zoveel zijn er te zien.
Aan deze dijk woont een koppel, zo’n stel lieverds heb je nog niet vaak ontmoet. Een vriendelijke lach, een hart van goud en twee paar pretogen die vrolijk de wereld in kijken. Voor hen is het vanzelfsprekend om anderen te helpen en mensen een glimlach te bezorgen.
In december doen ze dat steevast door hun hele voortuin onder te dompelen in de kerstsfeer. Twee zelfgemaakte treinlocomotieven zijn de blikvangers: in de grote komt de Kerstman tevoorschijn van zodra het donker wordt, in de ander gaat een dwaallichtje branden. Kerstlichtjes maken het tafereel compleet: ijspegels, sterren, een kerstboom, … Wanneer je hier in december voorbij komt, wordt je eraan herinnerd dat het leven goed is.
Zeker dit jaar is zo’n dagelijkse herinnering een echt hart onder de riem. Het verbaasde me dan ook niets toen ze me vertelden dat mensen uit de omgeving hen aanspreken, een kaart sturen en zelfs chocolade geven om hen te bedanken voor dit grootse kerstvertoon. Wat een mooi voorbeeld van hoe mensen in deze pandemie óók dichter bij elkaar komen!
Deze samenhorigheid en het vinden van plezier in kleine dingen is iets waarvan we bij Pudding to the Rescue hopen dat we het blijven koesteren als samenleving. Wij blijven in ieder geval ons best doen om een straaltje positiviteit te bieden. Dat doen we onder meer met de actie De toffe afstand, waar deze blog deel van uitmaakt: verhalen en anekdotes over hoe we ook tijdens een pandemie toffe ontmoetingen met vreemden hebben. Voor nu wensen we iedereen een 2021 waarin gezondheid en gezelligheid weer hand in hand gaan!
