Mijn minibieb

Boeken verbinden. Het mag dan ook geen verrassing heten dat ik een stukje van die verbinding wil delen. Ik moest wel een paar hindernissen overwinnen…

Boeken verbinden

Boeken geven je de kans om over de werkelijkheid te leren terwijl je er ook even aan ontsnapt. Groot de verrassing toen mijn zevenjarige ik dankzij Roald Dahl ontdekte dat in je neus peuteren iets is wat volwassenen óók doen. De gerbils die me in mijn tienerjaren gezelschap hielden, kregen de namen Hamlet en Ophelia mee. Isabel Allende leerde me dat het leven en je rol erin een voortdurende zoektocht is, vol met verrassende wendingen. En Paulo Coelho herinnert me er telkens aan te blijven luisteren naar mijn intuïtie.

Talloze voorbeelden, maar het punt is: boeken verbinden. Ze verbinden de lezer aan nieuwe wereld(beeld)en, andere tijden, verfrissende ideeën. Ze verbinden verleden en toekomst. Ze verbinden door ervaringen die lezers met elkaar willen delen.

Mijn eigen minibieb?

Voor mij was het dan ook een lang gekoesterde wens om een stukje verbinding te delen door middel van een minibieb. Doorheen het hele land zie je her en der kleine boekenkastjes bij huizen staan. Iedereen die er langs komt, is vrij om een boek te ruilen, te lenen, te halen of te brengen. Ideaal voor wie een keer op zwart zaad zit wanneer het om lezen gaat, of voor wie eens wat nieuws wil ontdekken.

Ik peilde de interesse van mijn buurtgenoten via de groepsapp. Gemengde reacties kwamen terug: “Ik lees eigenlijk altijd op mijn e-reader.”, “Ja, ik heb nog wel wat boeken liggen!” en: “Mogen er ook tijdschriften in?”. Ik schreef terug dat ik op zoek ging naar een kastje.

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan: het aanbod op Marktplaats varieerde van uitermate lelijk, over te klein tot ver boven mijn budget. De oplossing kwam uit mijn grootvaders huis, dat mijn vader aan het opruimen was geweest: een schattig verweerd kastje, met net de goede maat. Het moest nog wel even geschilderd worden…

Beren op de weg

Toen kwam die grote beer op de weg, die me wel vaker tart: tijdsgebrek! Tussen het zorgen voor mijn kindje, werken en verbouwen door blijkt “even een kastje schilderen” een ware uitdaging. Tijdens de wekelijkse Pudding to the Rescue meeting plaatste ik daarom mijn telefoon op de tuintafel en mijn broer moest met me praten terwijl ik met mijn hoofd in de kast zat. Zo, volgende stap gezet!

De buitenkant was in al zijn verweerdheid juist wel mooi en de verleiding werd groot het kastje gewoon deel te laten zijn van mijn interieur. Want ja, zo’n minibieb, die moet natuurlijk wel droog staan. Dus moet er een afdakje komen… En waar moet ik dat dan kwijt? Ik erkende dat ik last had van een zogenaamde beperkende overtuiging. Denken in oplossingen, dat moest ik doen.

Minibieb open voor gebruik

Enkele maanden na mijn eerste appje kregen mijn buren een nieuw bericht: “Hallo allemaal, wat een hoop mentale en praktische drempels om dit verder toch eenvoudige idee in gang te brengen! Het kastje was snel gevonden, maar ik had tijd tekort om het te verven en inspiratie tekort om het regenproof te maken. Uiteindelijk besloten enkel de binnenkant te verven, want de buitenkant vind ik zo al erg leuk. En de minibieb enkel buiten te zetten bij mooi weer. Ok, dan de boeken… die blijken helemaal ingegraven te zijn tussen alle andere spullen die opgeslagen staan tijdens de verbouwing… Dus nu nog met beperkt aanbod en tot de volgende regenbui: minibieb open voor gebruik!”

Trouw zet ik op droge dagen mijn kastje met beperkt aanbod buiten. En oefen ik geduld. Na een week is er nog geen beweging om en in het kastje, maar ik weet het zeker: binnenkort zit er iemand op zwart boekenzaad en komt die toch eens kijken!