Heldenmomenten

Als brussen groeiden we op met menselijkheid en gelijkwaardigheid als vanzelfsprekende waarden. Maar hoe laat je die waarden gelden? Hieronder het verhaal over hoe de eerste actie van Pudding to the Rescue vorm krijgt.

Ok, ik moet toegeven: mijn brussen en ik zijn niet zo snel met het opzetten van dit initiatief. Het idee ontstond toen de coronacrisis op zijn piek was in Nederland en België en we wilden het natuurlijk wel meteen goed doen. Dus… mogelijke acties besproken, maar eerst een domeinnaam claimen, een goede tekst schrijven over wat Pudding to the Rescue nu eigenlijk is en een logo hebben we natuurlijk ook nodig! En wat denk je van deze actie? Bwah, beetje saai… En zo kabbelden we verder, maar de wereld was ook vertraagd, dus dat gaf niet zoveel…

Dachten we net dat we er wel klaar voor waren ook echt wat te doén, staat de samenleving opnieuw in brand: de dood van George Floyd maakt dat mensen over de hele wereld, door de angst voor het Covid-19 virus heen, massaal de straat op gaan om op te komen voor mensenrechten en gelijkheid. Durven we in Nederland eindelijk wat zeggen over de uitspraken van Johan Derksen. Wat, wacht? Gaan we hier dan eindelijk werk van maken? Hoe zouden we met Pudding to the Rescue dan kunnen helpen? Dat was het onderwerp van onze meeting twee weken geleden.

Ons eerste idee was om onze inspanningen op Facebook te verdubbelen om onwaarheden en racistisch denken te bestrijden! Dat was dan weer geen goed plan voor onze bloeddruk: we pakken nepnieuws en eenzijdige belichting van de actualiteit al aan in de mate dat we onze ergernis kunnen bedwingen. Daar worden we langzaam beter in, maar brengt zelden de glimlach met zich mee die we met Pudding to the Rescue teweeg willen brengen. Tegelijk worstelen we met de vraag of alles wat we doen om een straaltje positiviteit toe te voegen aan de onderwerpen diversiteit en inclusiviteit niet bij voorbaat verkeerd of opportunistisch is.

Is het voldoende dat we zijn opgevoed met het basisidee dat verschil tussen mensen niet in uiterlijk maar in karakter zit? Dat we ons er bewust van zijn dat uiterlijk maar in zeer beperkte mate iets vertelt over iemands karakter? En dat een eerste indruk zwaar wordt beïnvloed door wat jou als het normaal, de standaard is bijgebracht? Nee, dat basisprincipe en bewustzijn zijn niet voldoende. Wel zijn het goede uitgangspunten.

Op dit moment zijn we alweer een uur verder in de discussie en nog geen stap dichter bij wat we nu echt kunnen doén. Een nieuw idee borrelt op: “Wat als we nu eens schrijven over onze helden, waarbij we bewust de diversiteit opzoeken?” Ok, maar hebben wij eigenlijk helden? In eerste instantie komen we alleen op witte* namen, van wie we ons telkens afvragen of ze iets meer bijgedragen hebben dan die ene momentopname die is blijven hangen in onze herinnering. En toen viel onze Euro: laten we die momentopnamen, die straaltjes positiviteit die (tijdelijke) helden de wereld in stuurden, laten we die belichten. Die straaltjes positiviteit waarbij het gaat om diversiteit, inclusiviteit, menselijkheid. Onze lijst werd meteen een stuk langer, onze eerste actie krijgt vorm. We hopen dat onze verhalen een glimlach op je gezicht brengen…

*Het onderwerp “wit” versus “blank” liet ik in ons gesprek even voor wat het is, met het oog op actie versus praten. Ik hoop dat mijn broer het opzoekt en tot dezelfde conclusie komt als ik: het is even wennen aan de nieuwe woordkeuze, maar het voelt ook goed om de negatieve associaties met het woord “blank” achter je te laten.